ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΑΚΤΙΚΗ ΠΛΗΡΩΜΗ ΤΩΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΑΚΤΙΚΗ ΠΛΗΡΩΜΗ ΤΩΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ

του Μάριου Μιχαηλίδη, δάσκαλου

Το καθημερινό άγχος κάθε εργαζόμενου, μετά από εκείνο της εξασφάλισης της δουλειάς, είναι το πώς θα τα βγάλει πέρα με το ύψος του μεροκάματου ή του μισθού του, σε σχέση με την ολοένα αυξανόμενη ακρίβεια και την επέκταση των αναγκών του. Να, όμως, που τα τελευταία χρόνια προστέθηκε σε μαζική κλίμακα και ένα άλλο: ΤΟ ΠΟΤΕ ΘΑ ΠΑΡΕΙ ΤΟ ΜΙΣΘΟ ΤΟΥ. Πληθαίνουν οι περιπτώσεις που εργοδότες καταβάλλουν τα οφειλόμενα στους εργαζόμενους μετά από πολλές εβδομάδες ή μήνες. Και τι κάνουν οι εργαζόμενοι στο μεταξύ; Αλίμονό τους! Μαζί με τη στέρηση ψάχνουν για δανεικά, για βοήθεια από γονείς, συντρόφους, φίλους κλπ. Αποτέλεσμα: ακόμη και στην περίπτωση που κάποιος μπορεί να δανείζεται, παραμένει πάντα χρεωμένος. Πρώτα δανείζεται, μετά παίρνει κάποιους καθυστερούμενους μισθούς, στην καλύτερη περίπτωση ξεχρεώνει και ξαναδανείζεται, για να ξεχρεώσει όταν πάλι ξαναπληρωθεί. Χάνει, βέβαια, και τους τόκους των δανείων, ενώ τα χρωστικά του εργοδότη του καταβάλλονται άτοκα.
Κανονικά, για να θυμηθούμε το Μαρξ, η καταβολή του μεροκάματου ή του μισθού μετά το τέλος της ημερήσιας, βδομαδιάτικης ή μηνιάτικης δουλειάς αποτελεί στην ουσία ένα ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΟ ΔΑΝΕΙΟ ΤΟΥ ΕΡΓΟΔΟΤΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟ! Γιατί; Επειδή, πολύ απλά, το μεροκάματο ή ο μισθός είναι (κατά προσέγγιση) το κόστος της αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης του μισθωτού. Είναι τα λεφτά που χρειάζεται για να ζήσει αυτός και η οικογένειά του, για να καλύψουν τα έξοδά τους ακόμη και πριν αρχίσει τη δουλειά. Το ενοίκιο, για παράδειγμα, το πληρώνει κάποιος στην αρχή του μήνα, για να πληρωθεί στο τέλος του. Ο εργοδότης, όμως, πληρώνει στο τέλος, έχοντας, στην πραγματικότητα «δανειστεί» (αυθαίρετα) από τον εργαζόμενο το μισθό του! Επίσης, η πληρωμή μετά το τέλος ενός χρονικού διαστήματος εργασίας δημιουργεί την απατηλή εντύπωση ότι ο εργοδότης καταβάλλει το αντίτιμο της δουλειάς, ενώ, στην πραγματικότητα, δίνει ένα μόνο κομμάτι από την αξία που παρήγαγε ο μισθωτός. Το μεγαλύτερο κομμάτι το κλέβει (νόμιμα) ο ίδιος ως ΥΠΕΡΑΞΙΑ.
Η παραπάνω ανάλυση αναφέρεται στην ιδανική περίπτωση της τακτικής καταβολής των εργατικών αποδοχών και κρατήσεων. Ας σκεφτούμε, λοιπόν, τι γίνεται, όταν ο εργοδότης καθυστερεί τα δεδουλευμένα με διάφορες προφάσεις, κερδίζοντας από την κεφαλαιοποίησή τους, ενώ, αυτοί που δημιούργησαν τον πλούτο του με τον ιδρώτα τους, στερούνται και τα απαραίτητα! Και πού, συμβαίνει, παρακαλώ, αυτή η αθλιότητα τα τελευταία χρόνια; ΚΑΙ ΣΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ, ΣΤΗ ΔΗΜΟΣΙΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ! Ας ρωτήσει κάποιος τους ΩΡΟΜΙΣΘΙΟΥΣ συναδέλφους του σχολείου του! Ας ρωτήσει τους ΑΝΑΠΛΗΡΩΤΕΣ για την αρχική τους πληρωμή μετά την πρόσληψή τους! Ας ρωτήσει τους ΑΝΑΠΛΗΡΩΤΕΣ και τους ΩΡΟΜΙΣΘΙΟΥΣ του ΟΑΕΔ και της ΣΙΒΙΤΑΝΙΔΕΙΟΥ, που τους καθυστερούν τους μισθούς τους σε όλη τη διάρκεια του σχολικού έτους! Ακόμη, τους ΣΥΜΒΑΣΙΟΥΧΟΥΣ των ΙΕΚ, αλλά, και εκείνους της ελεύθερης εκπαιδευτικής αγοράς, τους ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΕΣ των ΚΕΚ, με τις επιταγές!
Ακούγονται διάφορες δικαιολογίες για σπαστές εξοφλήσεις των προγραμμάτων, με τα οποία χρηματοδοτούνται σχολεία κλπ. Μας είναι αδιάφορο! Ο ΜΙΣΘΩΤΟΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΣ (ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΑΛΛΟΣ ΜΙΣΘΩΤΟΣ) ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΛΗΡΩΝΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΩΡΑ ΤΟΥ! Να σταματήσει, επιτέλους, αυτή η αθλιότητα!
Το επικίνδυνο είναι η προσαρμογή των θιγόμενων σε αυτή την πραγματικότητα, η εξάπλωση της ιδεολογίας της υποταγής («έτσι είναι εδώ», «τι να κάνεις», «μη μιλάς γιατί δε μας ξαναπάρουν» κλπ.) Έτσι, όμως, ο κατήφορος των εργασιακών μας δικαιωμάτων δε θα σταματήσει ποτέ! Θα γλιστράμε όλο και προς τα κάτω, προς την πλήρη εξαθλίωση. Και ας μη νομίζουν οι μόνιμοι πως έχουν γλιτώσει. Η ΕΠΑΠΕΙΛΟΥΜΕΝΗ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ΘΑ ΣΥΝΟΔΕΥΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΑΠΟΛΥΣΗΣ, Η ΔΕ ΔΙΟΓΚΩΣΗ ΤΟΥ ΑΡΙΘΜΟΥ ΤΩΝ ΣΥΜΒΑΣΙΟΥΧΩΝ ΘΑ ΒΑΛΕΙ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΚΑΠΟΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΝ ΤΑΦΟΠΛΑΚΑ ΣΤΗ ΜΟΝΙΜΟΤΗΤΑ. Εκτός, εάν αντιδράσουμε άμεσα, δυναμικά, τώρα! Με στόχο:
- την άμεση και τακτική πληρωμή,
- την κατάργηση της ωρομισθίας και αναπλήρωσης,
- του μόνιμου διορισμού όλων των εκπαιδευτικών που υπηρετούν ή θα υπηρετήσουν στην εκπαίδευση, χωρίς ΑΣΕΠ ή άλλη επιλογή, με μόνο κριτήριο το χρόνο αναμονής και το χρόνο προϋπηρεσίας.